Vrijheid

Vandaag staan wij hier samen in vrijheid maar dat was tijdens de oorlog wel anders. Er was veel pijn, verdriet en angst. Je kon niet veilig naar buiten, of even iets halen bij de winkel. Kinderen konden geen kind zijn, niet spelen op straat of gewoon naar school. Mannen en vrouwen gingen in het verzet, voorkomen dat de bezetters het land overnamen. Hulp bieden aan mensen die moesten onderduiken. Gevaar voor eigen leven, angst om opgepakt te worden. Als je opgepakt werd was de kans klein, dat je je familie ooit weer terug zou zien. Je werd naar een gevangenis, werkkamp of concentratiekamp gebracht. Met de kans om niet meer terug te komen, overleden door ziekte, uitgehongerd of vermoord. Jonge jongens werden ingezet om te vechten, vechten tegen de vijand. Met kracht, moed en alles wat ze hadden, vechten voor de vrijheid, waarbij opgeven geen optie was. De strijd was heftig en heeft veel slachtoffers geëist Helaas kunnen we niks meer betekenen voor de doden. Het minste wat we kunnen doen is hun herdenken en dat we nooit, maar dan ook nooit mogen vergeten, wat deze mensen voor ons hebben gedaan. En dat wij nu mogen leven in Vrijheid.
Ilse Tiesma en Sophie Wiersema
Groep 8 Kindcentrum Anne Frank Hoogkerk

Angst
Gebroken levens
Verdriet Stilte in huis Trauma
Het blijft jaren bij je
Pijn Als een kogel door je heen
Oneerlijk
Niet alles meer mogen
Stress
Komt er ooit een eind aan?
Alleen
Andere mensen missen
Bezet

Je voelt je klein
Hoopvol
Kijk naar voren

Gedicht gemaakt door de leerlingen van groep 7 en 8 van de Rehobothschool, voorgedragen door Benjamin Doornbos.

-------------------------------------------------------------------

Mijn opa

Op 4 mei herdenk ik de koloniale oorlog in Indonesië, omdat mijn opa en vader als KNIL-militairen op dienstbevel naar Nederland kwamen.

Mijn opa was militaire politie bij de KNIL van het voormalige Nederlands-Indië. Als kind herinner ik me mijn opa als een stille man, hij was niet spraakzaam. Hij vertelde weinig over zijn verleden.

Toen ik wat ouder was, hoorde ik van mijn moeder verhalen over zijn ervaringen in het voormalige Nederlands-Indië en hoe zij tijdens de tweede Wereldoorlog onder de Japanse bezetting leefden.

Hoe moeilijk het voor hen was om aan eten te komen. Hoe zwaar het leven was toen mijn opa op 1 april 1949 werd vastgehouden op het eiland Borneo en hoe mijn oma en andere vrouwen hun mannen in het interneringskamp hebben bezocht.

De vrouwen brachten eten naar het kamp, maar de bewakers weigerden het te geven en toen zijn ze in opstand gekomen en uiteindelijk kregen te toegang om eten te brengen, dit beeld is bij mijn moeder als tiener altijd bij gebleven.

Omdat mijn opa zijn verleden niet kon delen, kan ik me alleen maar inbeelden wat hij allemaal heeft moeten doorstaan. In 1951 kwamen KNIL-militairen en hun gezinnen naar Nederland, waaronder mijn opa en oma en hun kinderen en sindsdien heeft hij zijn oorlogstrauma voor zichzelf gehouden.

Toen mijn oma in 1972 overleed, ging mijn opa naar de Molukken op familie bezoek, maar kwam niet meer terug. Hij is daar gestorven. De Molukse geschiedenis is niet erg bekend onder

Nederlanders. Om die reden wil ik stilstaan bij alle KNIL-militairen die tijdens de Tweede Wereldoorlog hebben gediend en niet meer in ons midden zijn.

Els Hallatu-Pattinama.